منبع اصلی میزان بالای آلاینده های هوا در یک رستوران، پخت و پز می باشد. غلظت آلاینده ها در رستوران ها و آشپزخانه های تجاری بالاتر از مواردی است که در خانه ها و آشپزخانه های خانگی مشاهده می شود. البته این به حجم غذای پخته شده، دوره های پخت و پز طولانی تر و روش های پخت و پز بستگی دارد. در کالیفرنیا، میانگین PNC در رستوران ها (۷۱۶۰۰ ذره در هر سانتی متر مکعب) ۳/۱۲ برابر بیشتر از میزان غلظت زمینه در خانه ها بوده است. در کره جنوبی، غلظت های بالاتری از ذرات قابل تنفس (PM_۳.۵) و NO_۲ در رستوران ها یافت شده است، به ترتیب ۱۵۹ میکروگرم بر مترمکعب و ppb 56 در هنگام آماده سازی غذا برای ناهار و شام در حالیکه برای خانه ها به ترتیب ۹۱ میکروگرم بر مترمکعب  و ppb 24 بوده است. البته میزان انتشار بالاتر آلاینده ها ناشی از تعداد بالای ساکنین که ممکن است باعث افزایش تعلیق مجدد و میزان انتشار بیشتر از بدن باشد نیز قابل انتظار است. امروزه در بسیاری از کشورها سیگار کشیدن در اماکن عمومی و رستوران ها ممنوع است. مطالعاتی در سراسر جهان با مقایسه کیفیت هوا در کافه ها و رستوران ها قبل و بعد از ممنوعیت استعمال دخانیات، کاهش چشمگیر غلظت PM (در اغلب موارد بالاتر از ۸۵٪) را نشان داده اند. برای PM _۲.۵ متوسط غلظت آن از ۱۲۶ میکروگرم در مترمکعب هوا قبل از ممنوعیت به ۷۸ میکروگرم در مترمکعب در هوای داخل رستورانها در ۱۴ شهر در ایالت میشیگان ایالات متحده امریکا و از ۱۷/۲۰۲ به ۳/۲۵ میکروگرم در مترمکعب در ۱۰ بار یا میخانه در جنوب امریکا کاهش داشته است. همچنین PM_۱۰ در یک کافه تریا در بارسلونا (اسپانیا) از ۱۴۸ به ۷۱ میکروگرم در مترمکعب کاهش صورت گرفته است. از این رو، ممنوعیت استعمال دخانیات، تأثیر بسیار مثبتی بر IAQ داشت.