شاخص ردپای زیستی یا شاخص جای پای اکولوژیک، یکی از مهم ترین ابزارها برای اندازه گیری اثرات فعالیت های اقتصادی و اجتماعی جوامع بر محیط زیست است. این شاخص، میزان پهنه‌های زمین و آب، مورد نیاز برای تولید تمام منابعی که یک فرد، جمعیت، یا فعالیت، مصرف می‌کنند و پسماند تولید شده را جذب می‌کنند محاسبه می‌نماید. به ایـن معنـا، رد پای زیستی بازگوکننده آثاری است که هر کدام از جوامع در اثـر سـبک و شـیوه زنـدگی خـود، بـر طبیعـت بـه جـای مـی گذارند.

شاخص جای پای بوم شناختی، مدل کمی مناسبی برای اندازه گیری توسعه پایدار جوامع و شهرها به شمار میرود. جای پای اکولوژیکی اصولا برای ارزیابی ظرفیت بوم شناختی، ظرفیت نهایی اکولوژیکی و همچنین توسعه پایدار به کار برده میشود. اساس کار شاخص جای پای بوم شناختی شامل چندین کاربرد ویژه در نواحی تولید زیستی است مانند : زمین کشاورزی، جنگل)هم برای تولیدات چوبی و هم برای جذب کربن(، مرتع، زمین ساخته شده و پهنه آبی. یک مفهوم کلیدی در محاسبه جای پای اکولوژیک و ظرفیت زیستی در این شاخص، به کار بردن یک واحد یکسان (هکتار) در سطح جهانی است. به این ترتیب مقایسه نواحی مورد مطالعه با نواحی دیگر در سطح جهانی یکسان است. از نظر بوم شناختی سرانه مصرف انرژی و مواد مصرفی، در طول چهل سال گذشته سریع تر از رشد جمعیت، افزایش یافته است. اگر روند مصرف را کنترل نکنیم و همین گونه بر مصرف منابع سرمایه طبیعی خود روی آوریم، سلامتی، پایداری و رفاه زندگی خود و جامعه را به خطر انداخته و به حداقل ممکن می رسانیم. هم اکنون در بسیاری از کشورها و شهرهای دنیا برای ارزیابی توسعه پایدار منابع در سطح ملی و محلی، این روش به کار گرفته میشود.

برای کسب اطلاعات بیشتر به صفحه ذیل مراجعه فرمایید :

http://ensani.ir/file/download/article/20170710085116-9950-64.pdf